CAMINADA DEL PORT 21-09-13

.
El passat dissabte, neixia la 1ª Caminada del Port entre les col·laboracions dels Ajuntaments de Pont-Vilaller-Vielha i els Centres Excursionistes de cada localitat.
Gran iniciativa que neixia de la mà d'Enric Farrero i que posàven en marxa els organitzadors i MOLTS col·laboradors.
Personalment, em va encantar la organització, el suport dels MOLTÍSSIMS voluntaris i el recorregut. Però, reconèixer que és una caminada dura i que la opció de sortir de Senet per als "menys" preparats és un encert.
Content de fer-la acompanyat d'amics, del meu tiet Farrero i de la meva dona Anna. Entre tots els riures durant les més de 8h que vam trigar, la caminada es va fer "curta".
Enhorabona a tots els CAMINADORS!!!

No us perdeu la EXCEL·LENT crònica cedida pel nostre company Iván.!!! 

CAMINADA DEL PORT - MEMORIAL JUANJO GARRA

Crònica cedida per l'Iván García: 

21 de Septiembre de 2013, 04'00h...suena el despertador! Mi despertador se llama Asier y para apagarlo es necesario alimentarlo, cambiarle el pañal y esperar un ratito a que vuelva a dormir. Una vez conseguido desayuno y me dirijo a recojer la acreditación para realizar la "I Caminada del Port". Casi 46Km!!!!

Es extraño como los años te hacen cambiar. No mucho tiempo atrás te encontrabas a las 04'30h en un local con una luz muy perjudicial para la vista y para el cerebro, con una música que creias conocer y con un subidón que creias que podías comerte el mundo.

Ahora me encuentro en un local lleno de gente con mallas y mochilas, creyendo oir el himno de la champions en mi interior y preparado para ir de Pont a Viella ANDANDO!........ Mi subconsciete se pregunta qué c.... hago aquí pudiendo estar en la cama más agustito que Ortega Cano en la Feria de Abril? Por el amor de Dios!!! Son las 04'45h!!!

Recojo la acreditación, saludo a amigos que comparten estas experiencias y sin darnos cuenta ya han dado la salida. Este es el momento en que las pulsaciones te suben de 70-80 a 150 en un segundo y por un momento crees ser Kilian y que puedes llegar a Viella sin apenas cansarte...que equivocado estoy!
Enseguida me encuentro junto a Antonio (Morilla) iendo a un ritmo que llamamos "trote cochinero" pero que en reaidad todos conocemos con el término CORRER.

La verdad es que salir con un montón de gente conocida a las 05'00 de la mañana a correr por la montaña con un frontal que apenas alumbra (y esto lo digo en sentido literal) tiene su que. Supongo que es de esas experiencias que no se pueden explicar con palabras y que sólo entendemos aquell@s que somos capaces de pegarnos este madrugón para ir desde Pont a Viella con la única ayuda de tus piernas.
Los primeros 5km los realizo junto a Antonio y otros runners del "País" casi sin darme cuenta, ya que es por un terreno más que conocido por mis piernas. A partir de aquí ya es terreno desconocido, pero la verdad es que hasta Vilaller vamos a un buen ritmo y apenas sin darnos cuenta.

Llegamos a Vilaller y vives otro de esos momentos que te hacen ver porque te gustan estas caminadas-carreras. Encontrarte a esas horas, siendo aún de noche, con amigos que son capaces de levantarse para animarte y ofrecerte algo de comer y beber sin recibir nada a cambio...bueno, pues lo que decía antes, son de esas cosas que no se pueden explicar, hay que vivirlas.
Reponemos fuerzas, Antonio se cura su primera rozadura y emprendemos nuestro camino. Nuestra sensación ahora mismo es: "Coño!!! Pero que frío hace!!!". Y qué hacer para que se te pase el frío? Efectívamente! Bienvenido de nuevo el "trote cochinero". Vamos por un sendero con muy poca iluminación hasta que llegamos a la carretera de Ginast donde nos encontramos con los Bomberos y nos indica por donde hemos de seguir.

Cruzamos la N230 y desde aquí hasta el segundo avituallamiento en Senet poca cosa. Para mí la parte más fea del recorrido. Un poco de "trote cochinero", alguna subida que ya nos hace ver la realidad y por fín la luz del día, cosa que agradece Antonio bastante más que yo, ya que no lleva las lentillas puestas.
Caldito, secallona (que no es txoriç, eh Tito!), queso, "pa amb tomata"....total, que sólo falta el vino para ser un almuerzo como Dios manda. Es en este punto donde nos reencontramos con Farrero, Tito, Anna, Miguel, Chechu y Eli, de los que ya no nos separaremos hasta que nuestras piernas digan "PROU!"

Ya no volvemos al "trote cochinero" y caminamos hasta el final. La verdad es que aún llevando ya un poco más de 20km en las piernas, me encuentro muy bien y el camino se hace muy ameno entre historias, bromas y risas entre el grupo que vamos. Y sin darnos cuenta (mis piernas si que empiezan a darse cuenta) llegamos al tercer avituallamiento en el refugio de Conangles donde apenas me da tiempo de quitarme las asics para vaciar la arenilla que he ido recogiendo por el camino y ya oigo a Farrero como grita: Vamos! Me levanto y veo que todos se ponen a caminar, me bebo un par de vasos de aquarius (a salilari!!!) me lleno la boca de gominolas y me pongo a correr para cogerlos. "No os podéis escapar!!!"

Empezamos la ascensión y una vez más pienso que me encuentro bien y me pongo a "rueda" de Farrero, pero hay amigo, cuando llega la pediente...mis cuádriceps dicen "PROU" y es donde empieza mi repaso memorial de lo que ha pasado desde las 05'00h de la mañana. Me adelanta un perrito y no digo nada hasta que Chechu dice: "un perro" por miedo a ser el único que lo ve. Cada vez aflojo más el ritmo y cada vez veo más lejos a mis compis! que desmoralización! Pero bueno de todo siempre hay que sacar el lado positivo (eso del vaso medio lleno) y pienso que no hay otra que acabar y que ahora pondré a prueba a mi cabeza para saber donde está el umbral de mi sufrimiento. Y pasito a pasito llego al "Cap del Port" donde me encuentro a dos personas que me dicen que el próximo avituallmiento está a 3 kms, a 3 kms? Si no llego a estar tan cansado vuelvo a subir y esos dos hacen los 3 kms conmigo!!!

Bajando es cuando más sufro, voy sin agua y sin comida y no tengo ni la menor idea de cuanto me queda hasta el próximo avituallamiento, si es que hay alguno. Y entonces me empiezo a plantear unas preguntas:
Por qué corres Iván? Que no es una caminada? CA-MI-NA-DA!!!!

Trote cochinero?
Hay dos túneles, no uno, DOS!!! Por qué hay que pasar por la montaña?
Trote cochinero?
Y ese por qué corre? Si yo no puedo... No te conozco pero te odio...
Trote cochinero?

Necesito un palo, UN PALOOOOOOOO!!!!!! (Y lo cojo. Me adentro en el bosque y me preparo un "PALOOOO" a modo pastor que tiro antes de llegar a Viella)

Y así hasta por fín el último avituallamiento donde repongo fuerzas para acabar. Cuando ya me dispongo a irme llegan Antonio y Eli pero con miedo de perder ese punto de ánimo no los espero y decido irme sólo "Ya queda poco. Vamoooosss!!!!"

Y sabéis qué? Pues sí!!!! Vuelvo al "trote cochinero" hasta el ansiado Viella donde me encuentro con mi peque, Lo cojo en brazos y oigo a todos esos amigos que han sufrido conmigo animándome. Me olvido del dolor, del agobio y sólo tengo ganas de...no sé...esas cosas que no se puedn explicar con palabras y hay que vivirlas para entederlas.

Pues eso. Gran organización, gran día, gran compañía y como se dice: "el año que viene más y mejor".

Por cierto, Antonio tuvo un percance al llegar a Meta, pero eso lo dejaremos dentro de esas cosa que no se pueden explicar y hay que vivirlas ;)

Pos. 1 Percha 05:59:45
Pos. 3 Oriol 06:10:06
Pos. 3 Maje 07:47:09
Pos. 13 Tito 08:15:43
Pos. 4 Anna 08:15:47
Pos. 14 Miguel 08:15:54
Pos. 16 Chechu 08:30:15
Pos. 18 Javi 08:42:02
Pos. 22 Gatxia 09:27:53
Pos. 6 Catalina 09:41:19
Pos. 7 Eli 09:41:32
Pos.24 Antonio 09:41:56


Caminada Senet - Viella

Pos. 3 Emilio 05:02:11
Pos. 11 César 06:17:59
Pos. 22 Natxo 07:57:37



2 comentarios:

bilonguis dijo...

Felicitats companys!! Y Gran crónica Gatxia, qué hartón de reír me he hecho!!

Oriol Faidella dijo...

Biba el trote cochinero !